ตอนที่ ๒ ร่มธรรมอันร่มเย็น

         เมื่อสามเณรทั้ง ๒๑ รูปรับโอวาทจากหลวงพ่อเจ้าอาวาสและกราบลาท่านแล้ว ก็ขึ้นรถตู้ไปสถานีรถไฟจันดี จ.นครศรีธรรมราช เพื่อเดินทางไปกรุงเทพมหานคร สุดปลายทางที่สถานีหัวลำโพง นับเป็นครั้งแรกที่อาตมาได้เข้ากรุงเทพฯรู้สึกตื่นเต้นมาก การเดินทางครั้งนี้มีพระอาจารย์ไปด้วย ๒ รูปคือ พระมหาลำดวนและพระมหาดร.สมคิด การเดินทางด้วยรถไฟยาวนานมาก รถออกจากสถานีจันดีประมาณห้าโมงเย็น ไปถึงสถานีหัวลำโพงประมาณตีห้า ใช้เวลาเดินทางประมาณ ๑๒ ชั่วโมง  พอรถไฟเข้ากรุงเทพฯก็ได้เห็นแสงสีของเมืองกรุงอันน่าตื่นตาตื่นใจ พอลงจากรถไฟก็มีรถตู้มารับ ๒ คัน เดินทางต่อไปยังวัดพระธรรมกาย ซึ่งต้องเดินทางอีก ๑ ชั่วโมงก็ถึงวัดพระธรรมกาย     

    

พอรถเลี้ยวเข้าวัดพระธรรมกายตรงถนนเลียบคลองแอน ก็มองเห็นเต็นท์ยักษ์สีเขียวแบบชุดทหาร และกุฏิจากตั้งเรียงกันอยู่เป็นทิวแถว ก็ได้ยินเสียงพระอาจารย์พูดว่า ถึงวัดพระธรรมกายแล้ว มองลอดหน้าต่างรถตู้ออกมาพลางคิดในใจว่า น้ำตกและลำธารที่เราเห็นในวีดีโอและในหนังสือหายไปไหน มองหาเท่าไรก็ไม่เจอ เกิดความสงสัยในใจว่า “เรามาผิดที่หรือเปล่าเนี่ย” ตอนมาเห็นวัดพระธรรมกายครั้งแรก ยังคิดว่าใช่ค่ายทหารหรือเปล่านี่ 

ลงจากรถก็ห่มจีวรลดไหล่แล้วกราบนมัสการพระอาจารย์ที่มาต้อนรับ โดยมีหลวงพี่เบญจพล รูปที่เคยไปวัดมะนาวหวานได้มาต้อนรับด้วย และท่านพาไปกราบหัวหน้าพระพี่เลี้ยงสามเณร ต่อมาจึงทราบชื่อของท่านว่า หลวงพี่สุรพล ชินกุโล แต่สามเณรจะเรียกท่านว่า “หลวงพี่ชิน” เป็นอันสรุปว่าพวกเราได้อยู่ในการปกครองของหลวงพี่ชินตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา 

            วันที่อาตมามาถึงวัดพระธรรมกายตรงกับวันที่ ๖ กุมภาพันธ์ พ.ศ.๒๕๓๑ หลวงพี่ชินให้พาไปฉันเช้าที่สภาธรรมกายสากลหลังคาจาก ระหว่างที่ไปสภาฯก็พยายามมองหาน้ำตกและลำธารที่เคยเห็น แต่ก็ยังไม่เห็น  และมาทราบทีหลังอีกหลายวันว่า สถานที่นั้นอยู่ในพื้นที่ ๑๙๖ ไร่ภายในกำแพงวัด ส่วนพื้นที่ๆเราอยู่ปัจจุบันนี้เป็นพื้นที่ ๒,๐๐๐ ไร่ ซึ่งเพิ่งขยายออกมาไม่นาน 

ฉันเช้าเสร็จ พระอาจารย์ทั้งสองรูปที่มาส่งก็ลากลับ จากนั้นหลวงพี่ชินก็บอกว่า จะพาไปเข้าที่พัก ก็เข้าใจว่า น่าจะได้พักในกุฏิจากหลังใดหลังหนึ่ง แต่ที่ไหนได้ ท่านเรียกให้ไปเข้าแถวเรียงหนึ่ง แล้วให้พี่เณรแจกกลด, มุ้ง ,ผ้าพาสติกสำหรับปูพื้น,เสื่อปูนอนและไม้ไผ่หนึ่งท่อน จากนั้นก็ชี้ไปในทุ่งโล่งด้านล่างแล้วบอกว่า ให้ไปปักกลดในทุ่งนั้น นั่นแหละคือที่จำวัดของพวกเธอ 

 

สามเณรทั้ง ๒๑ รูปได้มองหน้ากันเลิ่กลั่กอย่างตกตะลึง เมื่อได้ทราบว่า ที่พักของตนเองคือทุ่งโล่งๆนั่นเอง มาถึงตอนนี้จะถอนตัวก็ไม่ทันแล้ว เพราะรถตู้และพระอาจารย์ก็กลับไปแล้ว ไม่ทางเลือกอื่น นอกจากต้องอยู่ต่อไปและต้องอยู่ให้ได้ 

ในทุ่งโล่งนั้น รถไถเพิ่งไถเสร็จใหม่ๆ ก้อนดินก้อนใหญ่ๆกระจัดกระจายอยู่เต็มบริเวณ เวลาปักกลดก็ต้องปักให้เรียงเป็นแถวตามลำดับอายุ ไม่สามารถเลี่ยงได้เลย ต้องยกก้อนดินออก ทำพื้นที่ให้ราบเรียบแล้วปักกลด ปูพาสติกรอง  จากนั้นจึงปูเสื่อ หมอนก็ไม่มี ต้องใช้จีวรหนุนแทน เมื่อปักกลดเสร็จก็เป็นอันว่าเรามีที่จำวัดเป็นของตนเองแล้ว

ในคืนนั้น ไม่ทราบว่า เทวดาจะอนุโมทนาหรือกลั่นแกล้งกันแน่ เพราะขณะที่สามเณรผู้มาใหม่ทั้ง ๒๑ รูปเพิ่งจำวัดหลับไปได้ไม่นาน เพราะอากาศร้อนและผิดที่ผิดทาง ทำให้จำวัดไม่หลับ กว่าจะหลับได้ก็ดึกดื่น พอหลับไปได้ไม่นาน เหตุการณ์ที่ไม่ได้คาดฝันก็พลันบังเกิดขึ้น นั่นคือ  ฝนฟ้าก็โปรยปรายลงมาอย่างนัก น้ำเจิ่งนองไปทั่วบริเวณ  และไหลเข้ามาในกลดซึ่งสามเณรกำลังจำวัดอยู่  พวกจี้งหรีดและแมลงต่างๆที่อาศัยอยู่ตามดินก็ได้วิ่งมาหาความอบอุ่น มานอนด้วยเต็มไปหมด จะลุกไปไหนก็ไม่ได้เพราะที่กุฏิก็มีพี่เณรชุดที่อยู่ประจำพักอยู่ จะไปตอนดึกดื่นแบบนี้ก็กลัวจะรบกวนท่าน จึงได้นอนแช่น้ำอยู่อย่างนั้นทั้งคืนโดยมีเพื่อนนอนด้วยมากมายคือจิ้งหรีดและแมลงต่างๆหลายสิบตัว นับเป็นการต้อนรับน้องใหม่ได้เยี่ยมมากๆ 

เหตุการณ์ครั้งนั้น ยังจำไม่รู้ลืมจนถึงปัจจุบัน แม้ขณะที่เล่าอยู่นี้ยังนึกถึงความรู้สึกตอนนั้นได้หมด นึกถึงคำในวีดีโอที่หลวงพี่เบญจพลเอาไปฉายให้ดูก่อนมา ซึ่งประชาสัมพันธ์ให้ญาติโยมมาอยู่ธุดงค์สุดสัปดาห์
เขาใช้สโลแกนว่า “อยู่กลดหมดทุกข์ พบสุขแท้จริง” 
 พอเจอเหตุกาณ์อย่างนี้ กำลังค้นหาอยู่ว่า “ความสุขที่ว่านั่น เราได้พบหรือยัง” 

แต่สโลแกนนั้นก็เป็นความจริง เพราะต่อมาก็ได้สัมผัสด้วยตัวเองว่า   การอยู่กลดนั้นมีความสุขอย่างคำสโลแกนนั้นจริงๆคือ ทำให้รู้จักประหยัดไม่สะสมของมากเกินไป เพราะพื้นที่มีจำกัดและได้รู้จักบริจาคสิ่งของให้คนอื่นได้ใช้  ได้อยู่กับธรรมชาติ ทำให้ใจปลอดโปร่งเป็นสมาธิได้เร็ว สัมผัสได้ตอนที่นั่งสมาธิแผ่เมตตาก่อนจำวัด รู้สึกเงียบสงบ ทำให้ใจนิ่งได้เร็วขึ้น นี้คือความสุขจากการอยู่กลด แต่ตอนนั้นยังไม่เข้าใจ เพราะสิ่งที่กำลังเจอคือความลำบากที่ต้องเผชิญกับน้ำท่วมกลดตั้งแต่วันแรก จะให้เข้าใจเป็นอย่างอื่นได้อย่างไร ก็เลยเกิดความสงสัยขึ้นมาอย่างนั้น

วันต่อมาจึงได้ซ่อมแซมที่พักโดยนำก้อนดินก้อนใหญ่ทีเคยเอาออกทิ้งไป นำมาใช้ประโยชน์ใหม่ โดยทำเป็นคันเขื่อนล้อมกลดไว้กันน้ำท่วม ตั้งแต่นั้นมาน้ำไม่ท่วมอีกเลย นึกถึงบรรพบุรุษยุคเก่าๆ ต้องต่อสู้กับภัยธรรมชาติ ต้องเรียนรู้ที่จะเอาตัวรอด ตอนนี้ตัวเราก็กำลังพบกับชะตากรรมเดียวกัน 

คืนต่อมาน้ำไม่ท่วมแล้ว แต่เจอภัยใหม่อีกแบบ นั่นก็คือ “ยุง”  ซึ่งทีวัดพระธรรมกายยุงชุมมากเพราะอยู่ในทุ่ง มีแอ่งน้ำขังเยอะมาก เวลาเรานอนในกลด กางมุ้งไว้ แต่มีเสาอยู่ตรงกลาง เรานอนได้ด้านเดียว ความยาวของมุ้งไม่พอจะคลุมตลอดตัว พอเอนตัวลงนอน เท้าก็ชิดกับมุ้ง ยุงได้กลิ่นเนื้อมนุษย์ ก็มาจัดปาร์ตี้กันที่หัวแม่โป้งเท้าของเราหลายสิบตัว มองไปเห็นดำมะเมื่อมเลย คืนนี้เราจะได้สร้างอุปบารมีเยอะแยะเลยโดยไม่ได้ตั้งใจ

คืนถัดมาอีกจึงใช้ก้อนดินกันที่ขอบมุ้งอีกชั้นหนึ่ง จึงสามารถรอดพ้นการรุกรานจากยุงร้ายมาได้ เป็นสิ่งที่เราต้องเรียนรู้เพื่อที่จะเอาตัวรอดในสถานการณ์คับขันให้ได้ นี่เป็นประสบการณ์ที่ทรงคุณค่า เมื่อมาอยู่ที่วัดพระธรรมกายครั้งแรก

ในช่วงแรก บางวันก็คิดถึงบ้าน คิดถึงโยมพ่อโยมแม่ คิดถึงพี่ๆน้องๆ คิดอยากจะหนีกลับบ้านหลายครั้งเหมือนกัน ในช่วงนี้จึงได้ใช้คำสอนของหลวงพ่อวัดมะนาวหวานที่ท่านให้ไว้ก่อนจะเดินทางมาที่นี่ว่า

 “คนอื่นอยู่ได้เราต้องอยู่ได้,คนอื่นทำได้เราต้องทำได้ ,คนอื่นเรียนได้เราต้องเรียนได้”

พอเกิดความท้อแท้ใจคิดอยากจะหนีกลับบ้านก็นึกถึงคำนี้ว่า

 “คนอื่นอยู่ได้เราต้องอยู่ได้” 

และช่วงนั้นมีการเตรียมงานมาฆบูชาต้องขุดดินปลูกต้นไม้ ปลูกดอกไม้ เหนื่อยมากเกิดความท้ออีก ก็นึกถึงคำว่า  

“คนอื่นทำได้เราต้องทำได้” 

 ก็ทำต่อไปได้ พอเรียนบาลีซึ่งยากมากจำไม่ค่อยได้รู้สึกท้อแท้ใจ ก็นึกถึงคำว่า

“คนอื่นเรียนได้เราต้องเรียนได้” 

 ก็มีกำลังใจเรียนต่อไป ในช่วงมาอยู่วัดพระธรรมกายใหม่ได้ใช้คำสอนนี้มาเรื่อยๆ อยู่มาได้เรื่อยๆจนอยู่ตัว และได้มีโอกาสปฏิบัติธรรมกับพระเดชพระคุณหลวงพ่อในวันอาทิตย์ต้นเดือนที่ศาลาจาตุมหาราชิกา ฟังธรรมจากหลวงพี่ชินและคณะพระพี่เลี้ยง ทำให้มีจิตใจที่เข้มแข็งขึ้นเรื่อยๆ จนอยู่ได้ด้วยตนเอง 

มาอยู่ที่วัดพระธรรมกาย ทำให้ชีวิตมีการพัฒนาการมากขึ้นเรื่อยๆ ได้ฝึกฝนอบรมตนเองทุกรูปแบบได้รับบุญทุกอย่าง ซึ่งพระเดชพระคุณหลวงพ่อได้ให้หลักในการอบรมบุคลากรไว้ ๓ อย่าง คือ 
๑. ฝึกความเคารพ ๒. ฝึกความมีวินัย  ๓. ฝึกความอดทน

 เมื่อได้ฝึกอย่างนี้ทำให้มีความเข้มแข็งไม่ย่อท้อต่ออุปสรรคทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ที่สำคัญ ได้มีโอกาสปฏิบัติธรรมอย่างเต็มที่ ทำให้อุดมการณ์เป้าหมายชีวิตมั่นคง 

ถ้านับเวลาแล้วในตอนนั้นต้องอยู่กลดถึงสี่เดือนด้วยกัน  จึงได้โอกาสขึ้นไปพักบนกุฏิในช่วงใกล้เข้าพรรษา นับเป็นเวลาที่ยาวนานมาก แต่เป็นบทเรียนที่มีคุณค่ามาก ทำให้เราเข้มแข็งมากขึ้น 

หลังจากนั้นแม้เจออุปสรรคที่หนักมากเพียงใดก็ไม่หวั่นไหวเลย พร้อมที่จะฝ่าฟันทุกสถานการณ์ ซึ่งจะเล่ารายละเอียดในตอนต่อไปครับ

ขอบคุณภาพจาก dmc.tv และสหพันธ์มหาเปรียญ

อ.อินทปัญญา
๑๑  ส.ค.๕๙